วันนี้ ผมนั่งดูการอภิปรายรัฐบาลพร้อมกับนึกถึงนิทานเซ็นเรื่องหนึ่ง
เป็นเรื่องของพระสองรูปที่มองดูธงที่ปลิวสะบัดตามลม แล้วก็เถียงกัน
ว่า อะไรกันแน่ที่เคลื่อนไหว รูปหนึ่งก็ว่าผืนธง อีกรูปก็เถียงว่า ลมต่างหาก
เถียงกันอยู่นาน ต่างฝ่ายต่างก็มีเหตุผลที่อีกฝ่ายหักล้างไม่ได้
เลยไปให้อาจารย์ตัดสิน ว่าใครผิดใครถูก
อาจารย์นั่งฟังเรื่องที่เถียงกันแล้วก็พูดประโยคเดียวว่า
"ธงก็ไม่ได้ไหว ลมก็ไม่ได้ไหว ใจของพวกเธอต่างหากที่สั่นไหว"
นิทานเรื่องนี้ ผมเคยคิดว่าผมเข้าใจ แต่จริงๆแล้ว
ผมเพิ่งรู้สึกว่าผมเข้าถึงมัน ไม่นานมานี้เอง
หรือที่จริงต้องพูดว่า เข้าถึงมากขึ้น เพราะอีกสิบปีอาจจะเข้าถึงมากกว่านี้
เขียนมาเท่านี้ หลายคนก็พอเดาออกว่าผมจะพูดเรื่องอะไร
เพราะตอนนี้บ้านเมืองเรามีหลายสีเหลือเิกิน
ก็มีทั้งแดง ชมพู เหลือง ขาว เทา น้ำเงิน และหลากสี หรือใส่เสื้อที่เขียน
ว่า เสื้อตัวนี้สีเดียวกับเสื้อมึง (แบบว่าเข้าได้กับทุกสี)
วันนี้จะไม่บอกว่าใครผิด ใครถูก
แต่จะบอกว่า ลองนั่งดูด้วยความเพลิดเพลินไม่คิดมาก
ไม่งั้นดูไปๆแล้วก็อาจจะเห็นใจตัวเองกระเพื่อมๆๆๆๆ
เวลาดูอภิปรายตอนไหน แล้วไม่ตรงกับใจเรา โทสะความขัดใจก็เกิด
ดูตอนใหน พูดถูกใจเรา ราคะความพอใจก็เกิด
ดูจบแล้วอยากพูดตามความคิดของเราบ้าง โลภะก็เกิด
เรื่องทั้งหลายในโลก ทั้งความปรองดอง ความขัดแย้ง
มันเริ่มต้นที่จิตใจของพวกเรานี่แหละ
เพราะอย่างที่บอก จะเป็นธง หรือเป็นลม ที่สั่นไหว ก็ไม่สำคัญ
สำคัญที่ว่า ใจเรามันกระเพื่อมอยู่ เรามีสติรู้ทันใจตัวเองหรือยัง
สุขสันต์ วันฟ้าหม่น ฝนใกล้ตก
1 มิ.ย.53
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น