ถ้าชีวิตคนเราเปรียบเหมือนละครชีวิตบทหนึ่ง ที่ต้องโลดแล่นไปตามบทของแต่ละคนแล้วแต่กรรมและวิบากกรรมที่มีมา แต่เรื่องที่ได้ไปพบมามันยิ่งกว่าละคร เมื่อวานเย็นเห็นยายคนนึงนั่งรออะไรบางอย่างเป็นเวลานาน เลยเข้าไปคุยด้วยและนี่คือบางส่วนของชีวิตยาย
ชื่อ อุไร พุกแก้ว อายุ 74 ปี มีลูก 4คน ตายไป 2คน เหลือผู้ชาย1และผู้หญิงอีก1 ลูกชายคือคนที่อยู่ด้วยแต่เพราะรักเมียมากกว่าแม่จึงไม่ให้แม่อยู่ด้วย ไม่แม้จะมาดูแลแม่ที่อยู่กันแค่ถนนกั้น ส่วนลูกสาวคือคนที่จากแม่ไปกับผู้ชาย ทิ้งชีวิตอีก1ชีวิตให้ยายดูแลอายุ10กว่าขวบที่ยายเลี้ยงมาตั้งแต่แม่ทิ้งไป เคยหาเลี้ยงชีวิตด้วยการถีบสามล้อหาของเก่าตามกองขยะทั้งๆที่เคยมีเคยใช้ไม่ลำบากแต่เพราะรักลูก แต่ตอนนี้ยายไปหากินเหมือนเดิมไม่ได้เพราะขาพิการทั้งสองข้าง ลีบจนเหลือเท่าแขนเด็ก ที่สำคัญตาทั้งสองข้างยายมองไม่เห็นอะไร ข้างนึงบอดสนิท อีกข้างก็เห็นเลือนลาง ตอนนี้ยายยังชีพอยู่ด้วยเงินของประชาสงเคราะเดือนละ1000บ.แต่จ่ายค่าเช่าบ้านไป500 และยังต้องให้หลานเรียนหนังสืออีกวันละ20 และยายก็บอกอย่างไม่อายว่า ทุกวันนี้ต้องรอหลานไปเรียนแล้วยายก็จะออกไปขอทานที่ศาลแม่ย่า ทุกวันนี้เวลายายจะดูทีวีต้องเดินไปดูข้างบ้าน ข้าวที่กินแล้วแต่เงินที่ขอได้แต่ละวัน บางวันไปไม่ไหวก็กินข้าวกับผลไม้เท่าที่จะหาได้ เลยถามยายว่าอยากกินอะไรมากที่สุด ยายบอกเคยอยากกินต้มจืดผักกาดดองมากที่สุด วันนี้ตอนเช้าเลยไปซื้อซี่โครงหมูกับผักกาดดองมาต้มเอง และซื้อปลาทูตัวใหญ่40บ.(ไม่กล้าซื้อกินเอง..แพง)เพราะมีน้ำพริกกะปิใส่กระปุกเก็บไว้ แล้ววันนี้ตอนเย็นก็แวะไปให้ยายที่บ้าน ยายดีใจมาก อยากให้หลายๆคนได้เห็นแววตาของยายทั้งๆที่ตาบอด แต่มันเหมือนเป็นแววตาที่พูดไม่ออกมาเป็นคำพูดใดๆได้นอกจากคำว่าขอบคุณและยกมือไหว้เรา ทำให้นึกถึงภาพๆนึงตอนไปซื้อตั๋วคอนเสริตใบละ2500 ทั้งที่ทั้ง2ภาพเป็นการให้เหมือนกัน วิธีการเหมือนกันคือให้สิ่งของหรือเงินให้กับคนอื่น แต่ผลลัพธ์ต่างกัน ภาพยายใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม กับนังนั่นที่มองเราด้วยหางตาเหมือนนึกใจว่า จ่ายเงินแล้วก็รีบๆไปซะไม่เห็นคนยืนรอข้างหลังรึงัย บางครั้งความสุขในการให้ไม่ได้อยู่ที่เป็นเงิน ของมากหรือน้อยเพราะนั่นมันสิ่งที่เราสมมุติมันขึ้นมา เหมือนที่เวลาเราโดนกรอกหูทุกครั้งเวลาไปวัดว่า ทำบุญมากได้บุญมาก ทำน้อยได้น้อย แต่มันขึ้นอยู่กับจิตใจที่เราทำทั้งก่อนให้ ขณะให้และหลังให้ว่าบริสุทะใจแค่ใหน หลังจากรำลายายแล้ว ตลอดทางที่กลับบ้านรู้สึกได้ถึงความอิ่มเอิบที่ได้ทำสิ่งดีๆในวันนี้และสัญญาว่าจะกลับไปหายายอีก...
ชื่อ อุไร พุกแก้ว อายุ 74 ปี มีลูก 4คน ตายไป 2คน เหลือผู้ชาย1และผู้หญิงอีก1 ลูกชายคือคนที่อยู่ด้วยแต่เพราะรักเมียมากกว่าแม่จึงไม่ให้แม่อยู่ด้วย ไม่แม้จะมาดูแลแม่ที่อยู่กันแค่ถนนกั้น ส่วนลูกสาวคือคนที่จากแม่ไปกับผู้ชาย ทิ้งชีวิตอีก1ชีวิตให้ยายดูแลอายุ10กว่าขวบที่ยายเลี้ยงมาตั้งแต่แม่ทิ้งไป เคยหาเลี้ยงชีวิตด้วยการถีบสามล้อหาของเก่าตามกองขยะทั้งๆที่เคยมีเคยใช้ไม่ลำบากแต่เพราะรักลูก แต่ตอนนี้ยายไปหากินเหมือนเดิมไม่ได้เพราะขาพิการทั้งสองข้าง ลีบจนเหลือเท่าแขนเด็ก ที่สำคัญตาทั้งสองข้างยายมองไม่เห็นอะไร ข้างนึงบอดสนิท อีกข้างก็เห็นเลือนลาง ตอนนี้ยายยังชีพอยู่ด้วยเงินของประชาสงเคราะเดือนละ1000บ.แต่จ่ายค่าเช่าบ้านไป500 และยังต้องให้หลานเรียนหนังสืออีกวันละ20 และยายก็บอกอย่างไม่อายว่า ทุกวันนี้ต้องรอหลานไปเรียนแล้วยายก็จะออกไปขอทานที่ศาลแม่ย่า ทุกวันนี้เวลายายจะดูทีวีต้องเดินไปดูข้างบ้าน ข้าวที่กินแล้วแต่เงินที่ขอได้แต่ละวัน บางวันไปไม่ไหวก็กินข้าวกับผลไม้เท่าที่จะหาได้ เลยถามยายว่าอยากกินอะไรมากที่สุด ยายบอกเคยอยากกินต้มจืดผักกาดดองมากที่สุด วันนี้ตอนเช้าเลยไปซื้อซี่โครงหมูกับผักกาดดองมาต้มเอง และซื้อปลาทูตัวใหญ่40บ.(ไม่กล้าซื้อกินเอง..แพง)เพราะมีน้ำพริกกะปิใส่กระปุกเก็บไว้ แล้ววันนี้ตอนเย็นก็แวะไปให้ยายที่บ้าน ยายดีใจมาก อยากให้หลายๆคนได้เห็นแววตาของยายทั้งๆที่ตาบอด แต่มันเหมือนเป็นแววตาที่พูดไม่ออกมาเป็นคำพูดใดๆได้นอกจากคำว่าขอบคุณและยกมือไหว้เรา ทำให้นึกถึงภาพๆนึงตอนไปซื้อตั๋วคอนเสริตใบละ2500 ทั้งที่ทั้ง2ภาพเป็นการให้เหมือนกัน วิธีการเหมือนกันคือให้สิ่งของหรือเงินให้กับคนอื่น แต่ผลลัพธ์ต่างกัน ภาพยายใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม กับนังนั่นที่มองเราด้วยหางตาเหมือนนึกใจว่า จ่ายเงินแล้วก็รีบๆไปซะไม่เห็นคนยืนรอข้างหลังรึงัย บางครั้งความสุขในการให้ไม่ได้อยู่ที่เป็นเงิน ของมากหรือน้อยเพราะนั่นมันสิ่งที่เราสมมุติมันขึ้นมา เหมือนที่เวลาเราโดนกรอกหูทุกครั้งเวลาไปวัดว่า ทำบุญมากได้บุญมาก ทำน้อยได้น้อย แต่มันขึ้นอยู่กับจิตใจที่เราทำทั้งก่อนให้ ขณะให้และหลังให้ว่าบริสุทะใจแค่ใหน หลังจากรำลายายแล้ว ตลอดทางที่กลับบ้านรู้สึกได้ถึงความอิ่มเอิบที่ได้ทำสิ่งดีๆในวันนี้และสัญญาว่าจะกลับไปหายายอีก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น